همین ساده‌ها...

«یا لطیف»

آدمی هستم با هویت‌های متعدد. گاهی آلمانی می‌شوم. گاهی ژاپن. گاهی چین. گاهی آمریکا. بستگی دارد کدام سریع‌تر باشد. بستگی دارد کدام کشور اجازه داشته باشد. بستگی دارد از کدام پروکسی و فیلترشکن استفاده کنم. بستگی دارد در لیست کشورهای موجود کدام را بیشتر بپسندم.

همه‌اش باید برویم پشت یک نقاب مبادا کسی بشناسدمان. مبادا بفهمد از ایران هستیم. مبادا نگذارند دست بزنیم. مثل کودکان بیچاره‌ای هستیم که پشت شیشه‌ی مغازه‌ها ایستاده‌اند و صورتشان را چسبانده‌اند به شیشه و زل زده‌اند به اسباب‌بازی‌های رنگارنگ. اگر یک لباس عاریتی پیدا کنند گاهی می‌توانند بروند داخل، اما به محض اینکه صاحب مغازه بفهمد با اردنگی پرتمان می‌کند بیرون.

یک گوشه ایستاده‌ایم به تماشا. مایی که با بقیه فرق داریم. مایی که از بقیه جدایمان کرده‌اند.

دلم میخواهد یک جا بایستم و فریاد بزنم ما هستیم، ما وجود داریم.

خسته شدم از جنگیدن و تلاش کردن برای زندگی مثل آدم‌های دیگر. مثل آدم‌هایی در همه جای دنیا. خسته شدم از اینکه راه حل پیدا کنم. خسته شدم از مدام نصب کردن فیلتر شکن و پیدا کردن راه در رو. دلم می‌خواهد یک جا خودم باشم. با اسم و رسم و کشور خودم.

به نظر ساده می‌رسد. به نظر ابلهانه می‌رسد. اما گاهی همین ساده‌ها طاقت آدم را طاق می‌کند و جان آدم را به لب می‌رساند. همین ساده‌ها...

آنچه باید بشود

«یا لطیف»

داشتیم صحبت می‌کردیم از واقعه هواپیما. از اینکه توی این یک سال چی گذشت بهمون. از اینکه چرا غمش اینقدر عمیقه. چه فرقی داره با بقیه‌ی غم‌ها که انگار ردش پاک نمیشه از وجودمون. یادم افتاد پارسال بعد از این اتفاق رفتم جلسه پژوهش (یک دورهمی هفتگی). همه‌ی جلسه راجع به هواپیما صحبت کردیم. راجع به اینکه چرا عزاداریم و چه چیزی بیشتر از همه اذیتمان می‌کند. یکی از چیزهایی که گفتم این بود که احساس می‌کنم این اتفاق می‌تونست نیافته. آقای ت گفت توی زندگی همه چیز همونی هست که هست (یا جمله‌ی مشابه این) اون موقع اصلا نفهمیدم چی گفت. توی ذهنم می‌شد که اون هواپیما ساقط نشه. می‌شد که اون آدم‌ها به زندگی ادامه بدن. درس بخونن. زندگی کنن. عاشق بشن. بزرگ بشن و ...

امسال که با بچه‌ها صحبت می‌کردیم دو نفر از بچه‌ها از شناخت نصفه‌ای گفتن که از مسافرهای هواپیما داشتن. از اینکه انگار منتظر بودن اون آدما بیان و این رابطه عمیق بشه یا تغییر بکنه یا حرفی رو بهشون بزنن. همینطور که به این حرف فکر می‌کردم یاد حرف پارسال خودم افتادم. اینکه یکی از دلایلی که ناراحت بودم این بود که حس می‌کردم یک چیزی نیمه کاره رها شده. آدم‌هایی که ازدواج کردن و قرار بوده زندگی‌شون تازه شروع بشه. آدم‌هایی که تازه اپلای کرده بودن و به دنبال یه زندگی جدید داشتن می‌رفتن به یه کشور جدید. آدم‌هایی که بچه داشتن و بچه‌هایی که هنوز سال‌های اندکی از زندگی‌شون سپری شده بود. پدر و مادرهایی که سال‌ها زحمت کشیده بودن و بچه‌ای بزرگ کرده بودن و حالا اون بچه‌ها توی این پرواز پرپر شده بودن. انگار از زندگی توقع داشتم برنامه‌ی دیگری برایشان داشته باشد.

بعد برگشتم و دوباره به تصوراتم نگاه کردم. دیدم انگار فکر می‌کنم زندگی جای دیگری است به جز آنچه تا این لحظه برای آنها اتفاق افتاده بوده. زندگی‌شان قرار بوده لحظات دیگری باشد. قرار بوده به چیزی برسند که آن بشود زندگی‌شان. قرار بوده ازدواج کنند و سال‌ها زندگی کنند و این بشود زندگی‌شان. قرار بوده پدر و مادرها درس خواندن و موفق بودنشان را ببینند و این بشود زندگی‌شان. قرار بوده در یک کشور جدید به رویاهایشان برسند و این بشود زندگی‌شان. بعد باز نگاه کردم و دیدم انگار برنامه‌ی زندگی اصلا برایمان اینطوری نیست. اصلا قرار نیست به هیچ جای خاصی برسیم. زندگی همین لحظات است. همین لحظاتی که درونشان هستیم. قرار نیست لیلی بزرگ بشود و من منتظر بزرگ شدنش باشم و بعد احساس کنم آنچه باید می‌شده شده است. لحظات زندگی‌ام با لیلی همین امروز است. همین لحظه است. قرار نیست یک روزی بهترین شغلم رو پیدا کنم و بعد اون بشه زندگی‌ام. قرار نیست یک روزی یک خدمت عظیمی به بشریت بکنم و بعد اون بشه زندگی‌ام. یاد «خونه باهار» افتادم. یاد همه‌ی لحظه‌هایی که این آدم‌ها زندگی کرده بودن. یاد این افتادم که همه‌ی لحظه‌های زندگی من همین لحظه‌هاست که ممکنه فردا دیگه نباشه. قرار نیست زندگی من رو جای خاصی ببره. زندگی همین هست که هست.

انیمیشن روح (soul) رو تازه دیدیم. و انگار زمان بهتری برای دیدنش نمی‌شد تنظیم کرد! اینقدر که این روزها یادش می‌افتم. (اگر ندیدین بهتره بقیه‌ی مطلب رو نخونید. #اسپویل میشه) دفعه‌ی اولی که جو می‌میره بی‌تابه. انگار چیزی برای رسیدن داره که هنوز بهش نرسیده. میخواد برگرده. میخواد اون لحظه‌ای که تمام زندگی منتظرش بوده رو زندگی کنه. اما دفعه‌ی دوم انگار فهمیده ماجرا از چه قراره. حتی اون رسیدن هم اون مزه‌ای که فکر می‌کرده رو نداشته. رسیده و تموم شده رفته. دفعه‌ی دوم فهمیده همون لحظات ساده، زندگی همون‌هاست. همون راه رفتن. دیدن آسمون و خورشید. افتادن میوه‌ی درخت افرا. زندگی همین‌ها است. وگرنه هیچ جا هیچ چیزی برای رسیدن نیست و زندگی هیچ قولی برای رسیدن هیچ وقت بهمون نداده.

چشمان اشکی

«یا لطیف»

ساعت ۱۲ شب است. نشسته روی تخت و به هیچ صراطی مستقیم نمی‌شود که دراز بکشد و بخوابد. چشمانش در حال بسته شدن است. می‌دانم به محض اینکه دراز بکشد خوابش می‌برد. اما به محض اینکه می‌گویم حالا بخواب صدای گریه‌اش بلند می‌شود. نمی‌دانم داستان چیست. کلافه و خسته نیستم و پیشاپیش بیخیال برنامه‌های بعد از خوابیدنش شده‌ام. می‌گردم دنبال دلیل نخوابیدن.

از وقتی سرما خورده اصطلاح چشمم اشکی شده را خودم انداختم توی دهنش. از چشمش که اشک می‌آمد گفتم چشمت اشکی شده بیا پاکش کنم. حالا حساس شده و هر وقت چشمش اشکی می‌شود زود کلافه می‌شود و می‌خواهد سریع پاکش کنیم. داستان امشب هم همین است. دستش را کرده توی چشمش، خوابش هم می‌آید و چشمانش اشکی شده. دلهره‌ی چشمان اشکی نمی‌گذارد بخوابد. برایش تعریف می‌کنم که چشم مامان و بابا هم گاهی اشکی می‌شود. گاهی که خسته‌ایم یا خوابمان می‌آید. گاهی هم گریه می‌کنیم و چشمانمان اشکی می‌شود. هیچ اشکالی هم ندارد. چشممان را پاک می‌کنیم و تمام می‌شود.

نمی‌دانم بعد از شنیدن این توضیحات دلش آرام می‌گیرد یا خواب دیگر امانش را می‌برد. اما بالاخره رضایت می‌دهد و سرش را می‌گذارد روی بالش و چشمانش را هنوز درست نبسته که خوابش می‌برد...